Het was allerminst een verrassing toen dit voorjaar het nieuwe album “Songs of the Recollection” van de legendarische Canadese alt-country band Cowboy Junkies een coveralbum bleek, gevuld met songs van enkele van hun favoriete artiesten. Op hun debuutalbum uit 1986, “Whites Of Earth Now!!” waren ook acht van de negen nummers, origineel gecoverde songs. Het album betekende wel de springplank naar hun doorbraakalbum “The Trinity Session”, dat met een eigen interpretatie van Lou Reed’s “Sweet Jane” hun wereldbekendheid zou bezorgen. Cowboy Junkies snijden dit jaar de vierde decade aan van hun bestaan en vieren dit met een album in de stijl van hoe het allemaal ooit begon en een live tournee die hen moet bevrijden van het COVID isolement voor hun fans, die frontvrouw Margo Timmins zo nauw aan het hart liggen. De schrik voor een besmetting zit er bij haar toch nog in als ze op het einde van het concert zich excuseert, dat ze niet zoals vroeger komt signeren na het concert om een babbeltje slaan met haar zielsgenoten. De toekomst zal raad brengen en hopelijk keert alles snel terug naar het oude. Wat er ook van zei, na bijna veertig jaar klinken de Cowboy Junkies in Het Depot, live nog even fris als ooit tevoren en weten ze ons in een tweedelige set moeiteloos meer dan twee uur te boeien.

Cowboy Junkies is een enorm hecht geheel en een ware familieband in de letterlijke zin van het woord. Al decades lang buigen ze op zo goed als steeds dezelfde bezetting van zangeres Margo Timmins, haar broer, tekstschrijver en gitarist Mike Timmins, Pete Timmins op drums, een andere oudgediende Alan Long op bas en als geheim wapen multi-instrumentalist Jeff Bird, die de songs bijkleurt met schitterende accenten van mandoline, mondharmonica of extra percussie. Deze gang of five is zodanig op elkaar ingespeeld dat ze elkaar perfect aanvoelen, terwijl er ook plaats is voor instrumentaal experiment in de solo’s, wat duidelijk te zien is aan de bewonderende blikken van frontvrouw Margo, wiens band haar nog steeds blijft verrassen. 

Dat Cowboy Junkies buigt op een melting pot van stijlen mogen we ook vanavond weer horen. Veel van hun songs baden in droefheid en melancholie en zowel blues als country of folk lenen zich perfect hiertoe. Ze zijn ook niet verlegen voor enige maatschappijkritiek. De in Walkabouts stijl gekleurde opener “Five Years”, origineel van David Bowie, waar een dreigende apocalyps wordt aangekondigd, past perfect in het plaatje van een wereld die vandaag compleet lijkt door te draaien. Op een publiekslieveling moeten we niet lang wachten, als we vlak erna al het van Lou Reed ontleende en één van de trademark songs van de Cowboy Junkies “Sweet Jane” te horen krijgen, scheursolo van meestergitarist Mike Timmins incluis. Margo bekent ondertussen dat ze in haar jeugd verliefd was op zowat alle rocksterren gaande van Stevie Wonder tot Mick Jagger, waarop ze “No Expectations”, het gouden oudje van de Stones uit “Beggars Banquet”, inzet. Het is echter het country getinte “Cause Cheap Is How I Feel” dat de show steelt in de eerste set met een Jeff Bird, die niet enkel zijn mandoline bespeelt als een elektrische gitaar vol sustain, maar ook een knappe intro uit zijn mondharmonica blaast. Ook in de tweede set laat Jeff zich duidelijk onderscheiden in uitmuntend soleerwerk op een mandoline die blijkbaar alles aankan. In het mysterieus en grungy op donkere bas van Alan Long dreunende “Sing Me A Song” grijpt elke elektrische noot uit zijn mandoline je naar de keel, terwijl hij in de uitgesponnen bluesy traditional “Working On A Building”, met snijdende mondharmonica, samen met de bedwelmende solo’s op gitaar van Mike, de trance doorbreekt die de hypnotisch, fluisterende zang van Margo en de groove van de ritmesectie creëren. We hadden bijna spijt toen ze hierna als trio, zonder ritmesectie, een akoestisch intermezzo ingelasten. Drie nummers was er misschien eentje teveel, maar “Rake”, over het triest lot van ouder worden,  van wijlen Townes van Zandt, één van de grootste singer-songwriters ooit, en het hoopvolle gebed “The Slide”, treffen toch raak. Een uptempo americana ballade “Good Friday” brengt de band terug volledig op het podium en mondt uit in een stevige instrumentale finale die het treurende “Misguided Angel” inluidt en uitmondt in een passioneel door Margo gezongen en onder donderende basnoten en gierende sologitaar kreunend “Murder, Tonight, In The Trailer Park”. In de finale wordt nog eens de blues kaart getrokken, in een eigenlijk niet voorziene bis, met een bedwelmende versie van de original van Lightnin’ Hopkins, “Shining Moon” en “Walking After Midnight”, dat ditmaal bijna letterlijk mocht genomen worden want de klok tikte al richting half twaalf. 

Cowboy Junkies bewezen ons vanavond dat ze even stomend als aangrijpend kunnen klinken en over al de jaren heen trouw bleven aan hun eigen, typische melancholische tot geheimzinnige sound. De prachtige stem van Margo Timmins staat steeds centraal, maar de manier waarop haar bandleden de nummers dermate atmosferisch aankleden, schept een sfeer die je onverbiddelijk nog dieper meesleept in de songs en je bijna in trance brengt. In één woord, Cowboy Junkies klinken nog steeds even verslavend, gezond verslavend wel te verstaan. Meer van zulke trips!

Yvo Zels